|
|
|||||||||||||||||||||||||||||
To historia o tym, co najważniejsze. O tym, co jest w każdym z nas, czasem ukryte, czasem zapomniane. O miłości, przebaczaniu, zrozumieniu i tolerancji. O tym, że święta mogą się udać, pod warunkiem, że pozwolimy sobie na szczerość.* * Co wywołuje prawdziwego, dickensowskiego ducha świąt? Kolejna pościel z Mikołajem? Kolorowe bombki na choince? Pierniczki w puszce?* To nieprawda, że święta Bożego Narodzenia dla każdego pachną miłością, szczęściem, pierniczkiem i spełnieniem marzeń. To najbardziej ponury okres w życiu niektórych ludzi. Samotnej matki z kredytem na głowie oraz zbuntowanym dwunastolatkiem albo kobiety, która próbuje za wszelką cenę zdobyć żonatego mężczyznę. I wreszcie pary, nie potrafiącej odnaleźć miłości w świecie, w którym na pierwszym miejscu stawia się konsumpcjonizm. Czy te Święta można jeszcze uratować? Odnaleźć w nich magię i wszystko to, za czym każdy z nas tęskni? "Karolina wolno ruszyła w stronę swojego apartamentowca. Minęła kamienicę, szeregowe domki, kilka okazałych przedwojennych willi, aż wreszcie dotarła do siebie. W starym bloku obok na balkonie ktoś postawił sztuczną choinkę. /Idą święta/, pomyślała Karolina. Ciężko westchnęła. Wydawało jej się, że ani jest /u siebie/, ani Karol nie jest już /jej/. Szkoda, że wszystko sypie się zawsze przed Gwiazdką. Zupełnie jakby równowaga w przyrodzie nie mogła odczekać chociażby do połowy stycznia. - Drogi święty Mikołaju, szykujesz się? - dobiegł ją jakiś wrzask z balkonu. Zerknęła w górę i zobaczyła małą dziewczynkę, która owinięta szalikiem, z wciśniętą czapką na uszy, machała do kogoś na niebie. - Jeśli o mnie chodzi, to niech sobie w tym roku odpuści - mruknęła Karolina i zniknęła za drzwiami apartamentowca".
